Bugünlerde…

Mallarımız arttı, keyfimiz azaldı. 

Daha büyük evlerde kalıyoruz, daha küçük ailelerde yaşıyoruz. 

Konforumuz arttı, zamanımız daraldı. 

Diplomamız bol, sağduyumuz az. 

Uzmanlıklar arttı, sıkıntılar çoğaldı. 

İlaçlar peynir ekmek gibi, hastalıklar arttı. 

Sorumsuzca para harcıyoruz, az gülüyoruz. 

Trafikte çok hızlıyız, çabuk parlıyoruz. 

Akşam geç yatıyor, sabah yorgun uyanıyoruz. 

Az kitap okuyor, çok televizyon izliyoruz, 

çok konuşuyoruz, az gönül veriyoruz 

ve çok fazla yalan söylüyoruz. 

Varlığımız artırdık, değerlerimizi yitirdik. 

Para kazanmayı öğrendik, yuva kurmayı beceremedik. 

Hayata yıllar ekledik, yıllara hayat katamadık. 

Aya kadar gidip dönmeyi biliyoruz, 

komşuya geçmek için karşıya geçemiyoruz. 

Uzaya ulaştık, ruhun derinliklerine ulaşamıyoruz. 

Havayı temizledik, ruhları kirlettik, temizleyemiyoruz. 

Atomu parçaladık, önyargıları yıkamadık. 

Daha çok plan yapıyoruz, daha az sonuç alıyoruz. 

Acele etmeyi öğrendik, sabırlı olmayı asla. 

Gelirimiz arttı, karakterimiz zayıfladı. 

Tanıdıklar çoğaldı, dostlar eksildi. 

Çabalar arttı, mutluluklar azaldı.
Bilgisayar ağları kuruyoruz, 

bilgi otoyolları inşa ediyoruz, 

kendi aramızdaki iletişimde zorlanıyoruz. 

“Dünya barışı” der, silahlanırız! 

Daha mutlu olmak için 

“somurtarak” 

çalışırız bugünlerde. 

Eve çift maaşın girdiği, çiftlerin boşandığı… 

Güzel evlerin yuva olmadığı… 

Kısa seyahatlerin, kâğıt mendil gibi ilişkilerin… 

Yıka çık gönüllerin… 

Kilo kilo dertlerin ve her derde deva vitaminlerin… 

Vitrinlerin dolu, gönüllerin boş olduğu günlerde yaşıyoruz!
Bugünlerde..

(kaynak:face)

(bugünkü yazıyı, 
Ali Suavi ilköğretim okulu 5-B sınıfındaki öğrencilerime gönderiyorum)