Bir Saatlik Dost (Yaşanmış bir hikaye)

(Uzun ama okumaya değer bir yazı)

Hızlı bir çalışma temposunun ardından 

saatin beş olduğunu 

kat nöbetini devretmeye gelen hemşire arkadaşlar sayesinde fark etmiştik. 

Yoğun bir servisti çalıştığım servis, 

çocuk servisleri hastanelerin en yoğun 

ve gürültülü olan servisleridir. 

Artık günün yoğunluğu geçmiş 

servis sessiz bir hal almıştı.

Akşam tedavilerini henüz bitirmiş 

ofiste çay içmeye gitme telaşındaydım. 

Çünkü 

o günün ilk çayını içme fırsatı yakaladım diye 

kendi kendime düşünüyordum. 

Kep dağılmış, saç baş karışmış, 

yorgun bitkin bir haldeydim tedavi odasından çıktığımda.
 Aynada kendimi tanıyamadım. 

Ofise geldiğimde hemşire odasının telefonu çalıyordu. 

Oturduğum yerden büyük bir güçlükle ayağa kalktım 

ve telefona gittim. 

Karşıdaki ses acilde trafik yaralılarının olduğunu,

içlerinde çocukların da bulunduğunu, 

damar bulamadıklarından dolayı
 acile yardıma gelmemi söylüyordu. 

Tüm yorgunluğumu unutmuş 

hızla acil servisine yönelmiştim ki 

diğer telefonda nöbetçi hekimin 

nöbetçi beyin cerrahı hekimiyle 

gelip gelmeme konusundaki tartışmasını duydum.
 Nöbetçi hekimin sesi ortalığı çınlatıyordu:
— Ne yapalım? Bırakalım ölsün mü bu insanlar? 

Gelmek zorundasınız!
— Gittiğiniz davet beni ilgilendirmez! Nöbet değiştirseydiniz. 

Çok önemli bir davetti madem.
— Siz Hipokrat yemini etmediniz mi?
Konuşma böyle sürüp giderken gelen asansöre binerek 

koşarak acil servisine gittim. 

Her yer kan revan içinde, 

ağlayan, koşuşturan, 

yakınını bulmaya çalışan bir yığın insan vardı. 

Bu kalabalıkta sağlıklı bir iş nasıl yapılırdı bilmiyordum, 

ama herkes elinden geleni, 

birilerine bakma gayretini gösteriyordu. 

Acil serviste yatak kalmamış, 

sedyelere insanlar yatırılıp 

ilk müdahale yapılıncaya kadar bekletiliyor,

yetersiz kalan personel yerine, 

hastaları yukarı sevk edilen servise, 

aileleri çıkartıyordu. 

Onca kazazede içinde başında kimsesi olmayan
 ama durumu da oldukça ağır 

15–17 yaş arası bir genç vardı, 

gerekli müdahalesi yapılmış, 

fakat sevk edildiği beyin cerrahi hekimi 

henüz görev yerine gelmediği için orada bekletiliyordu. 

Kendime ait serum ve tedavileri uyguladıktan sonra 

o çocuğun başına giderek ilgilenmeye çalıştım, 

şuuru yerindeydi,konuştuklarımı anlıyor 

fakat cevap veremiyordu. 

Son anlarını yaşadığını görüyor 

ve yalnız olduğu için

korkunç derecede üzülüyordum. 

Onu orada yalnız bırakamıyordum. 

Zaten ben onunla ilgilenirken acil servis boşalmış, 

tüm hastalar gerekli servislere dağıtılmıştı. 

Ellerimi sımsıkı tutuyordu, bırakma dercesine
 gözlerinden yaşlar süzüldükçe 

kendimi ben de tutamaz hale gelmiştim,
 eğildim yanaklarından öptüm. 

"Bırakmayacağım seni sakin ol, 

üzülme sakın" diyordum,

hiç tanımadığım, 

daha önce hiç görmediğim bu insana

anlatılmaz bir yakınlık hissediyor, 

sanki onun acısının aynısını çekiyordum. 

Çok acı çekiyordu, 

hem yalnızlığından hem de geçirmiş olduğu beyin travmasından. 

Ne kadar süre daha onunla kaldığımı hatırlamıyorum. 

Avucumu bırakmasıyla kendime geldim. 

O artık aramızda değildi, 

bu dünyayı terk etmişti 

ve ben gelmeyen doktoru suçluyor
 içimden lanetler yağdırıyordum. 

Derken beyin cerrahı hekim gelmişti.
 Hastanın, 

daha doğrusu ex (ölmüş) gencin üzerindeki çarşafı almamı söyledi. 

Çarşafı kaldırdığımda 

doktorun hiç bir şey söyleme fırsatı olmadan 

yere düştüğünü gördüm. 

Ne olduğunu anlamaya çalışıyordum.
 Yemekli bir davetten gelmişti. 

Acaba çok mu sarhoştu 

ya da kalp krizi mi geçiriyordu diye düşünürken 

diğer hekim arkadaşları olaya müdahale etmişlerdi bile. 

Ölen o gencecik insanin babasıydı bu doktor
 ve kendi evladının tedavisi için çok geç kalmıştı ne yazık ki. 

Kötü günde oğlunun acısıyla felç geçirmiş 

ve görevine yeniden dönememişti.
Seni yeniden andım KEREM 

ruhun şad olsun. 

Hayattaki bir saatlik dost
 bana yıllardır yaşattığın tecrübeyle dost kalan dost. 

1986
MUTLAKA 2-3 ayda bir bu yazıyı okurum ben. 

Size de tavsiye ediyorum.
Dostluk her gün 2-3 kere telefonla konuşmak değildir...
Dostluk yapılması gereğine inanılan telefon görüşmeleri sırasında

diğer insanların dedikodusunu yaparak 

karşılıklı bir şeyler paylaşıldığını zannetmek değildir...
Dostluk; 

dost bildiğin kişinin en ince detaylarını bilme ihtiyacı 

ve gereği değildir... 

Dostluk; 

dost bildiğin kişinin 

senin en karışık detaylarını bilmesi gerektiği de değildir...
Dostluk; 

her hafta 3-5 kere görüşmek değildir...
1 ay, 1 sene, 5 sene seni aramayan, 

senin de aramadığın bir insanı
 birdenbire arayıp, 

dertleşmek, hatır sormak istersen 

ve o insan da seni geri çevirmez 

ve sanki daha az önce konuşmuşsun gibi 

kaldığınız yerden konuşmaya devam ederse 

ve daha da önemlisi 

bu 1 ay, 1 sene, 5 sene ayrılığa rağmen 

bu insanın başı gerçekten sıkıştığında 

yardımına koşacak ilk insanlardan biriysen 

ve aynı şekilde onun da öyle olduğunu biliyorsan 

EMIN OL Kİ O kişi senin DOSTUNDUR... 

Sen de O'nun...
" Her tür ilişki avuç içinde duran kum taneleri gibidir. 

Avucumuzu sıkmadan, gevşekçe tutarsak, 

kum taneleri kaymaz, durur. 

Avucumuzu kapatıp, 

sıkmaya başladığımız an 

kum taneleri parmaklarımızın arasından akmaya başlar. 

Bir kısmını tutmayı başarsanız da, 

çoğu akıp gider. 

İlişkiler de böyledir. 

Esneklik varsa, 

diğer insana saygı duyuluyor 

ve özgürlük tanınıyorsa ilişkiler bozulmaz. 

Ama diğer insanı
 çok bunaltırsanız ilişki de yavaş yavaş bozulur ve biter. 

Hayatta pek çok insanla karsılaşırsın 

ama sadece gerçek dostlar senin kalbinde bir iz bırakır."
GERÇEK DOSTLARINIZI BULUP HİÇ KAYBETMEMENIZ DİLEĞİYLE!!!
alıntı
(kaynak:mailler)