O gün gökyüzünde şimşekler çakıyor,
yağmur bardaktan boşanırcasına yağıyordu.
Küçük kız her sabah olduğu gibi
annesinin sesiyle uyanmış,
kahvaltısını etmiş
ve okuluna gitmek üzere yola çıkmıştı.
Ancak şimşekler birbirinin peşi sıra
o kadar gürültüyle çakıyordu ki,
küçük kızın annesinin içini bir endişe kaplamıştı.
Anne,
yavrum bu havada yolda yürürken korkmasın diye düşündü.
Sırtına bir şey geçirdi ve sokaga fırladı.
Okul yolunda kızını aramaya başladı...
Derken bir de baktı ki,
kızı az ileride minik adımlarla yürüyor,
şimşek çaktığı anda durup gökyüzüne bakarak gülümsüyordu.
Anne kızının bu davranışına pek bir anlam veremedi;
meraklandı.
Yanına yaklaşıp sordu:
Yavrum, hiç korkmadın mı bu havada yalnız yürümekten?
Hem ne zaman şimşek çaksa durup yukarı bakarak öyle ne yapıyorsun?
Küçük kız cevap verdi:
Gülümsüyorum...
Çünkü Tanrı fotoğrafımı çekiyor.
"Yaşamı nasıl algılıyorsak öyle yaşıyoruz."
diyenler yanılmıyorlar galiba.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder